🔫 Urządzenie Do Pomiaru Prędkości Pojazdów

Transport. Dzięki certyfikacji urządzeń do pomiaru prędkości na drodze wykonywanej przez firmę SGS wzrośnie zaufanie do Twoich programów kontroli prędkości. Skontaktuj się z nami, aby dowiedzieć się, w jaki sposób możesz skorzystać z naszych procesów weryfikacji fotoradarów. Określanie prędkości pojazdów. Zdalny pomiar prędkości pojazdów wykonuje się głównie przez radarowe i laserowe urządzenia wykorzystujące efekt Dopplera. Gdy pomiar radarem policyjnym dokonywany jest pod kątem do kierunku jazdy samochodu, to przyrząd wskazuje mniejszą prędkość od rzeczywistej prędkości pojazdu. Wymagane warunki techniczne dotyczące nadwozia pojazdu przedstawiono w przepisach o warunkach technicznych pojazdów [1]. Natomiast wykaz czynności kontrolnych oraz metody i kryteria oceny stanu nadwozia (kabiny kierowcy, skrzyni ładunkowej) zawarto w dziale I załącznika nr 1 do rozporządzenia o zakresie i sposobie badań pojazdów [2]. 3. Komputerowe urządzenie mobilne wraz z przeglądarką przyrządu laserowego z wizualizacją 4 4. Przyrząd kontrolno-pomiarowy do pomiaru prędkości (radarowy, laserowy z wizualizacją posiadający funkcję pomiaru odległości pomiędzy pojazdami) wraz z wyposażeniem 4 5. Przyrząd laserowy bez wizualizacji 4 6. Przyrząd radarowy 4 7. eGospodarka.pl › Przetargi › Przetargi Ząbki › Przedmiotem zamówienia jest dostawa fabrycznie nowego, nie używanego urządzenia do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym z jednoczesną rejestracją wykroczeń w formie zdjęcia wykonanego techniką cyfrową (fotoradar) wraz z laptopem, oprogramowaniem komputerowym obejmującym archiwizację danych, obróbkę materiału Zliczanie zaczyna się od uzyskania prędkości 20km/h. Powyżej prędkości 180km/h rejestracja jest wstrzymana. Aby rozpocząć ponowne rejestrowanie prędkości należy przycisnąć przycisk reset na arduino. 6 Dokładność prędkości w km/h (parametr sAcc). Maksymalna dokładność pomiaru w ublox 7n wynosi 0,1m/s czyli 0,36km/h. Wprowadzenie do konstrukcji samochodów układów elektronicznych umożliwiło zdecydowane zwiększenie komfortu jazdy, znaczną poprawę bezpieczeństwa wszystkich uczestników ruchu drogowego, a także zwiększenie osiągów silników oraz znaczne zmniejszenie emisji do atmosfery szkodliwych substancji zawartych w spalinach. a) do pomiaru drgań periodycznych: 13 miesięcy: b) do pomiaru drgań nieperiodycznych: 13 miesięcy: D. Narzędzia do pomiaru objętości, przepływu . płynów oraz do pomiaru ciśnienia. 1. Narzędzia do statycznego pomiaru objętości. 31: Pojemniki zwyczajne: a) jednomiarowe: jeden raz po wyprodukowaniu: b) wielomiarowe (menzury zwyczajne Jedynym właściwym organem do wyjaśnienia wszelkich wątpliwości w zakresie poprawności wprowadzenia do obrotu i użytkowania przyrządów pomiarowych podlegających prawnej kontroli metrologicznej, w tym również ręcznych radarowych przyrządów do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, jest Prezes Głównego Urzędu Miar, który jest wydawcą decyzji zatwierdzenia typu Rozdział 1 - Przepisy ogólne - Wymagania, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowy zakres badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych. Odpowiednie Rozporządzenie Ministra Gospodarki zawierające listę rodzajów urządzeń do pomiaru prędkości nosi datę 27.12.2007r i w §1, pkt 1 ust. 2 wymienia: przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym: a) radarowe. b) laserowe. c) prędkościomierze kontrolne Testery szyb. Nazwa pełna „Przyrząd do pomiaru w szybach pojazdu współczynnika przepuszczalności światła”.Opis szczegółowy na poszczególnych stronach urządzeń. UWAGA! Urządzenie podlega certyfikacji przez jednostki akredytowane w Polskim Centrum Akredytacji na zgodność z wymaganiami Ministra Transportu i Budownictwa. q1pQ6E. Przez wiele lat kierowca, któremu policjanci lub przedstawiciele innych służb kontrolujących ruch zarzucili przekroczenie prędkości – nawet jeśli czuł się zupełnie niewinny – w zasadzie był na straconej pozycji. Owszem, mógł nie przyjmować mandatu, ale kiedy sprawa trafiała do sądu, ten z reguły dawał wiarę funkcjonariuszom, zakładając z góry, że są oni odpowiednio przeszkolonymi profesjonalistami, a stosowany przez nich sprzęt mierzy dokładnie i bezbłędnie, gdyż ma wszelkie wymagane prawem atesty. Od pewnego czasu wiara sądów w umiejętności policjantów nieco osłabła, a wyroków uniewinniających kierowców ze stawianych im zarzutów ciągle przybywa. Okazało się, że i ze szkoleniami,i z nieomylnością sprzętu jest znacznie gorzej, niż twierdzili przedstawiciele policji. Niedawno doszło nawet do tego, że policyjni związkowcy zaapelowali do Komendy Głównej, żeby ta podjęła decyzję o wycofaniu z użytkowania najbardziej kontrowersyjnych urządzeń – rosyjskich radarów ręcznych Iskra 1. Funkcjonariusze argumentowali to tym, że... mają dosyć tracenia czasu na niepotrzebne wizyty w sądach i robienie z siebie pośmiewiska, kiedy sądy odrzucają składane przez nich wnioski o ukaranie kierowców. Taki stan rzeczy ośmiesza policjantów. Muszą oni tłumaczyć się przed sądami i mediami z używania urządzenia, które nie powinno być nigdy dopuszczone do użytku. (...) ta kuriozalna sytuacja jest nie do zaakceptowania i szkodzi wizerunkowi funkcjonariuszy – czytamy w liście związkowców do policji. Komenda Główna Policji nie przychyliła się do próśb policyjnych związkowców. W odpowiedzi stwierdzono, że urządzenia są w porządku, mają wszystkie wymagane dokumenty potwierdzające, że spełniają one obowiązujące wymagania metrologiczne i policjanci mają ich nadal używać. Na zarzuty funkcjonariuszy, że urządzenie to nie nadaje się do pomiarów w gęstym ruchu drogowym, przedstawiciele Komendy Głównej pouczyli ich, że w przypadku grupy pojazdów Iskra dokonuje pomiaru prędkości najszybciej poruszającego się obiektu, ale że „osoba dokonująca pomiaru musi mieć bezwzględną pewność trafnej oceny wizualnej wyróżniającego się wyższą szybkością pojazdu”. W odpowiedzi na zarzuty o to, że Iskra jest podatna zakłócenia elektromagnetyczne, przytoczono wyniki badań wykonanych na zlecenie Policji przez Instytut Łączności, z których wynika, że przy pomiarach wykonywanych w odległości co najmniej 20 metrów od linii wysokiego napięcia, w trybie pomiaru prędkości pojazdu zbliżającego się, problemy z zakłóceniami nie występują. Czyli niby wszystko jest dobrze, ale związkowcy i tak skarżą się, że policjanci muszą teraz wykonywać pomiary na własne ryzyko, a jeśli się później okaże, że były one nieprawidłowe, to poszkodowani kierowcy mogą się domagać ich ukarania. Historia kontrowersji wokół radarów Iskra 1 jest długa, a do wielu z nich przyczynili się też sami policjanci. Kiedy urządzenie trafiło do rąk polskich funkcjonariuszy, uchodziło niemal za cud techniki – miało znacznie większy zasięg od polskich radarów Zurad Rapid, było mniejsze, lżejsze, było zasilane z wbudowanej baterii, a nie z kabla podłączonego do akumulatora auta, pozwalało na legalny pomiar z pobocza, podczas kiedy starszymi polskimi radarami wolno było wykonywać pomiary tylko pod kątem 0 stopni, czyli stojąc na wprost nadjeżdżającego auta (choć tej zasady policjanci zwykle się nie trzymali). Iskra pozwalała też na pomiary w ruchu, z jadącego auta, miała wybierać z grupy pojazdów zawsze ten najszybszy, rozróżniała kierunek jazdy mierzonych aut. Funkcjonariusze lubili ją szczególnie za to, że w trybie najwyższej czułości można zmierzyć prędkość auta oddalonego nawet o ok. 800 metrów – czyli z takiej odległości, z której kierowca nie miał w zasadzie szans, żeby zauważyć przyczajonych przy drodze „miśków”. Dosyć szybko pojawiły się też głosy krytyczne wobec tego sprzętu. Do mediów trafiły materiały, z których wynikało, że Iskra generuje fałszywe pomiary – nawet przy stojącym aucie potrafi zmierzyć prędkość rzędu kilkudziesięciu km/h. Twórcą tych „przecieków” miał być chcący zachować anonimowość policjant – szybko okazało się jednak, że rozsyłał je pracownik firmy importującej mierniki laserowe. W filmikach było jednak ziarnko prawdy – rzeczywiście, jeśli wymierzy się Iskrę w stojące tuż obok auto z pracującym silnikiem, to może ona wyświetlić jakąś prędkość. Podobnie stanie się, jeśli np. radar skierujemy na... stojący na biurku komputer. Tak się dzieje wtedy, gdy radar jest ustawiony na najwyższą czułość i mierzy obiekt, który znajduje się znacznie bliżej niż w odległości 500-800 metrów. Urządzenie jest wtedy tak wrażliwe, że mierzy nawet prędkość np. dmuchawy wiatraka. Później z Iskrami zdarzyła się kolejna wpadka – w 2010 roku policja zamówiła nowe radiowozy z wideorejestratorami, które miały być sprzężone z radarami pozwalającymi na pomiary na postoju i w ruchu, przez szybę radiowozu. Wybrano Alfy Romeo 159 z wideorejestratorami Polcam, które połączono z Iskrami. Oczywiście, jak to w Polsce, nikt nie zadbał o przebadanie od podstaw i zalegalizowanie takiego zestawu jako całości. W dodatku firma wyposażająca radiowozy, żeby obniżyć koszty, tylko część aut wyposażyła w radary pochodzące od polskiego dystrybutora, resztę sprowadzono z republik poradzieckich. Tymczasem radary sprzedawane przez oficjalnego dystrybutora były specjalnie przygotowywane na polski rynek – mają inne podzespoły i oprogramowanie. Sam producent, rosyjska firma Simicon, potwierdził, że sprzęt spoza oficjalnej dystrybucji nie spełnia polskich wymogów metrologicznych. Oczywiście, policja długo twierdziła, że urządzenia są w porządku, nawet przedstawiciele Głównego Urzędu Miar nie widzieli problemu, ale radary z podejrzanej partii stopniowo, po cichu wycofywano z użytku. Później do sądów trafiało coraz więcej spraw kierowców, którzy nie zgadzali się z wynikami policyjnych pomiarów – w wielu przypadkach okazywało się, że funkcjonariusze po prostu nie stosowali się do instrukcji obsługi sprzętu, bo nie byli odpowiednio przeszkoleni. Pojawił się też zarzut, że urządzenie nie spełnia aktualnych wymogów wobec takich urządzeń. Według obowiązujących przepisów miernik powinien pozwalać na jednoznaczną identyfikację pojazdu, którego prędkość zmierzono. Oficjalna wykładnia Komendy Głównej Policji jest taka, że identyfikacja jest jednoznaczna wtedy, gdy policjant ma „bezwzględną pewność trafnej oceny wizualnej wyróżniającego się wyższą szybkością pojazdu” – prawodawcy raczej jednak nie o taką identyfikację chodziło. Tymczasem radarowe suszarki są zastępowane miernikami laserowymi. Żeby w przyszłości uniknąć sądowych sporów z kierowcami, którzy twierdzą, że to nie ich prędkość zmierzono, nowe mierniki mają być wyposażone w kamery rejestrujące moment pomiaru i auto, którego prędkość zmierzono. Już rozpisano przetarg na dostawę 400 takich urządzeń i z dużą dozą prawdopodobieństwa można przewidzieć, jakie urządzenie zostanie w nim wybrane – będą to lidary LTI TruCam, bo nie ma wielkiego wyboru wśród urządzeń spełniających wymogi zawarte w zamówieniu i mających jednocześnie aktualne zatwierdzenie typu. Od czasu, kiedy za przekroczenie prędkości o ponad 50 km/h w terenie zabudowanym grożą nie tylko mandat i punkty karne, ale też zatrzymanie prawa jazdy, kierowcy są coraz bardziej czujni i sceptyczni wobec policyjnych pomiarów. Coraz więcej kierowców jeździ też z kamerkami, z których nagrania mogą stanowić dowód na to, że policyjny pomiar był nieprawidłowy. To wszystko sprawia, że jeśli sytuacja nie jest ewidentna, a policjant mierzył prędkość radarem ręcznym, to jeśli kierowca „dobrze zagada” i da do zrozumienia, że mandatu nie przyjmie, to być może skończy się na pouczeniu. O ile w przypadku pomiarów wykonanych za pomocą mierników ręcznych kierowca od razu ma szanse zauważyć, że został niesłusznie obwiniony, to już w przypadku zdjęć z radarów stacjonarnych sprawa wygląda znacznie gorzej. Tu żadne nagrania z kamerek raczej nie pomogą – nawet jeśli kierowca ma w aucie zainstalowane takie urządzenie, to i tak film z niego raczej się nie zachowa. Rejestratory samochodowe nagrywają w tzw. pętli, czyli starsze nagrania są zastępowane nowszymi. Kiedy po kilku tygodniach otrzymamy zdjęcie z fotoradaru, nagranie prawdopodobnie będzie już nadpisane, no chyba że np. fotoradar błysnął (w wielu urządzeniach lampa działa tylko w nocy), a kierowca wykazał się refleksem i nagranie zabezpieczył przed nadpisaniem. Wbrew pozorom radary stacjonarne nie są wcale nieomylne, choć w ich przypadku z reguły odpada najpoważniejsze źródło błędów pomiarowych, jakim jest... niedouczony operator. W jakich sytuacjach fotoradar może się mylić? W bardzo wielu, czego świadomość mają też konstruktorzy takich urządzeń. Wystarczy zajrzeć do ich instrukcji obsługi, a nie do materiałów marketingowych. Bardzo pouczającą lekturą jest np. instrukcja fotoradarów Fotorapid – najpopularniejszych urządzeń w sieci fotoradarowej zarządzanej przez Inspekcję Transportu Drogowego. W rozdziale pod niewinnie brzmiącym tytułem „Zjawiska fizyczne mogące wystąpić przy pomiarach” czytamy o „zjawisku załamania fal odbitych”, czyli o sytuacji, kiedy wiązka radaru zostaje odbita np. od dużego obiektu (ciężarówki, autobusu, tramwaju czy dużej przydrożnej reklamy) i zamiast trafić w auto, które znajduje się w kadrze aparatu fotoradaru, w rzeczywistości trafia w samochód jadący gdzieś z tyłu – zwykle takie zdjęcia da się rozpoznać po tym, że sfotografowane auto znajduje się w innym miejscu kadru niż przy normalnych pomiarach, a czasem bywa tak, że na zdjęciu nie ma żadnego pojazdu, ale wtedy przynajmniej nie ma poszkodowanych – zdjęcie trafia do kosza. Znacznie niebezpieczniejsze jest zjawisko tzw. podwójnego odbicia, do którego dochodzi wtedy, gdy wiązka promieniowania odbija się od stałych obiektów znajdujących się przy drodze – takich jak wspomniane wcześniej stojące samochody ciężarowe, autobusy, tramwaje, reklamy, tablice drogowskazowe czy budynki – a następnie ponownie odbija się od mierzonego pojazdu i wraca do radaru. Co się wtedy dzieje? To zależy, czy fale odbiły się od obiektu ruchomego (np. samochodu), czy od nieruchomego – jeśli od ruchomego, to... zmierzona prędkość będzie równa sumie prędkości obu aut. Jeśli fale odbiją się od obiektu nieruchomego, to prędkość zostanie zmierzona podwójnie! Najciekawsza jest jednak porada zawarta na końcu tego rozdziału: „Operator urządzenia, w trakcie wykonywania pomiarów, powinien obserwować, czy przyrząd nie zachowywał się w sposób podany powyżej. W przypadku zauważenia takiego pomiaru wykonane zdjęcia nie nadają się do dalszej analizy i nie mogą być zakwalifikowane jako materiał dowodowy”. Szkoda tylko, że w przypadku urządzeń zamontowanych na masztach żadnego operatora na miejscu nie ma, a na zdjęciach dokumentujących rzekome wykroczenia obiektów, które mogły spowodować takie niechciane odbicia, nie ma, bo wprawdzie znajdowały się one w polu widzenia radaru, ale poza kadrem aparatu fotograficznego. To dlatego w wielu krajach radary są zastępowane albo systemami optycznymi, albo też rejestratorami sprzężonymi z czujnikami indukcyjnymi lub piezoelektrycznymi zatopionymi w nawierzchni drogi. U nas na te ostatnie raczej nie ma co liczyć, bo wymagają one utrzymywania drogi w doskonałym stanie – nie da się ich po prostu zalać nową warstwą asfaltu. Nie przyjmuj mandatu za przekroczenie prędkości, jeśli: – pomiar odbywał się z dużej odległości (odległość jest wyświetlana na urządzeniu obok wskazania prędkości); – pomiarów dokonywano w gęstym ruchu i przy słabym oświetleniu. Uwaga! Jeśli zaszły powyższe okoliczności, udokumentuj je np. zdjęciami z telefonu komórkowego pokazującymi miejsce i moment kontroli. – pomiar został dokonany w gęstym ruchu; – policjant stał głęboko na poboczu; – w pobliżu miejsca pomiaru znajduje się np. linia wysokiego napięcia, trakcja tramwajowa; – w tle znajdują się duże, metalowe obiekty, od których fale mogłyby się odbijać. – na zdjęciu widać tylko niewielki fragment auta; – na zdjęciu z fotoradaru w centrum kadru widać więcej niż jeden samochód; jesteś absolutnie pewien, że jechałeś znacznie wolniej, niż wskazuje na to zdjęcie z fotoradaru – analiza pozostałych zdjęć zapisanych przez urządzenie może wykazać, że zachowywało się ono nieprawidłowo, np. przekłamywało na skutek odbić fal od obiektów znajdujących się poza kadrem. – na nagraniu widać, że w czasie pomiaru radiowóz zbliżał się do twojego auta; – pomiar odbywał się ze znacznej odległości (widać to po wartości zoomu wyświetlanej na ekranie) – przy dystansie większym niż kilkadziesiąt metrów niezwykle trudno utrzymać stały odstęp, który jest warunkiem poprawnego pomiaru. W galerii przedstawiamy mierniki laserowe, radary ręczne, radary stacjonarne, wideorejestratory. O ważnym dla kierowców orzeczeniu poinformowało w czwartek Stowarzyszenie Prawo na Drodze, które opublikowało na swojej stronie internetowej uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z 28 listopada 2017 r. (sygn. akt III W 1540/16). Sprawa dotyczyła ukarania mandatem Emiliana P., który w sierpniu 2016 roku jechał samochodem marki BMW jedną z ulic w Lublinie. W tym samym kierunku jechał też patrol policyjny wyposażony w wideorejestrator. Pomiędzy radiowozem a pojazdem Emiliana P. tym samym pasem ruchu jechał też samochód marki Volvo. Jak czytamy w opublikowanym uzasadnieniu, prędkość radiowozu wynosiła wówczas 99, 1 km/h. Na skutek zmniejszenia prędkości przez Volvo przed wykonaniem manewru zmiany pasa ruchu również radiowóz zwolnił do prędkości 90,1 km/h. Po zjechaniu Volvo na pas ruchu do skrętu w lewo radiowóz poruszał się dalej pasem ruchu za pojazdem Emiliana P. Funkcjonariusze policji włączyli pomiar średniej prędkości w sytuacji, gdy prędkość radiowozu wynosiła 90, 1 km/h. Pomiar średniej prędkości dokonywany był na odcinku 100 metrów. Począwszy od najpóźniej 63 metra pomiaru Emilian P. hamował. Wówczas prędkość radiowozu wynosiła 93, 2 km/h. Na setnym metrze pomiaru prędkość radiowozu wynosiła 94,4 km/h a pojazd BMW w dalszym ciągu w sposób ciągły hamował. Na zakończenie pomiaru pojazd BMW znajdował się na łuku drogi. Prędkość średnia radiowozu na pomiarowym odcinku 100 metrów wynosiła 93, 9 km/h. Po zakończeniu pomiaru kontrolnego radiowóz w dalszym ciągu przyśpieszał. Po zatrzymaniu kierowca BMW nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że zarejestrowana prędkość nie jest prędkością jego pojazdu. Sprawa trafiła do sądu. Ten uznał, iż materiał dowodowy dostarczony przez Policję pozwalał jedynie na bezsporne ustalenie prędkości radiowozu, natomiast nie pozwalał na poczynienie ustalenia pewnego co do prędkości pojazdu obwinionego. W uzasadnieniu sąd odniósł się do wartości dowodowej wyników pracy urządzenia Polcam wykorzystywanego przez policję w opisywanej sprawie. Jak wyjaśniono, urządzenie to dokonuje pomiarów prędkości radiowozu, w którym jest zainstalowane poprzez ustalenie prędkości średniej na odcinku kontrolnym. Stosowanie tego typu urządzenia do pomiarów prędkości dopuszcza rozporządzenie Ministra Gospodarki z 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych. Sąd przyznał, że stosowanie tego urządzenia jest dopuszczalne w świetle przepisów prawa, ale jak zauważył „w XXI wieku, przy aktualnym poziomie rozwoju technologicznego, musi zastanawiać wykorzystywanie przez organy państwa do pomiarów prędkości w ruchu drogowym urządzenia, które nie jest w stanie ustalić prędkości pojazdu poddawanego kontroli, a dla ustalenia prędkości tego pojazdu wykorzystuje zawodny i podatny na zakwestionowanie system pomiaru prędkości radiowozu". - Instrukcja systemu Polcam wskazuje, iż „przy pomocy elektronicznego, precyzyjnego urządzenia Polcam można dokonać pomiaru prędkości podejrzanego pojazdu". Powyższe zdanie mogłoby zostać uznane za w pełni prawdziwe jedynie w sytuacji, gdyby podejrzanym pojazdem był radiowóz, w którym urządzenie jest zainstalowane – wyjaśnił sąd. Obwiniony hamował, a wideorejestrator przyśpieszał W uzasadnieniu zwrócono uwagę, że konstrukcja urządzenia Polcam w sposób jednoznaczny wskazuje, iż jest urządzeniem złożonym składającym się z jednostki głównej, pilota zdalnego sterowania, okablowania, monitora oraz z elementów opcjonalnych dobieranych przez użytkownika np. drukarki i kamery. Jednostka centralna jest podłączona bezpośrednio do generatora impulsów odległości w pojeździe i spełnia trzy funkcje podstawowe: pomiaru przebytej drogi, pomiaru czasu i wyliczenia średniej prędkości. Metodologia przyjęta dla obliczenia prędkości sprowadza się do wyliczenia przebytej drogi w oparciu o bieg kół pojazdu w zmierzonym przez urządzenie czasie. Z konstrukcji urządzenia wynika również bezspornie, iż kamera i rejestrowany przez nią obraz służą wyłącznie dla dokumentowania sytuacji na drodze, w szczególności zabezpieczają procesowo wizerunek pojazdu, którego kierujący miał się dopuścić wykroczenia drogowego, w tym polegającego na przekroczeniu prędkości. - Z opcjonalnego charakteru kamery wynika również fakt, iż jednostka centralna komputera w zakresie w jakim dokonuje operacji matematycznej wyliczenia prędkości średniej na podstawie impulsów informujących ją o obrotach kół radiowozu pracuje w sposób całkowicie niezależny od rejestrowanego wówczas materiału wideo (skoro jego rejestracja nie jest niezbędna dla funkcjonowania jednostki centralnej) a zapis wideo nie ma odniesienia metrologicznego. Sprzężenie kamery i jednostki centralnej ma miejsce jedynie w zakresie rejestrowania klatek (wskaźnik F w prawym górnym rogu monitora) – czytamy w uzasadnieniu. Zdaniem sądu zabezpieczony materiał dowodowy w sposób jasny wskazuje, że operator wideorejestratora nie zdołał zachować wymagań przewidywanych przez instrukcję. Pomiędzy wielkością pojazdu marki BMW na początku i na końcu pomiaru istnieje różnica wielkości około 3 mm. - Jakkolwiek w liczbach bezwzględnych różnica wydaje się minimalna to należy pamiętać, iż dotyczy to pojazdu policyjnego poruszającego się na odległości 100 metrów z prędkością blisko 100 km/h – podkreślił sąd. Jak jednocześnie zauważył, zarejestrowana prędkość radiowozu w toku pomiaru zwiększała się, a przed rozpoczęciem pomiaru sytuacja w ruchu drogowym nie sprzyjała ustaleniu niezwłocznie stałej odległości, skoro radiowóz poruszał się z prędkości 99,1 km/h następnie musiał zwolnić i następnie znowu przyśpieszał. Sąd zwrócił uwagę, iż przy takim sposobie poruszania się radiowozu istotnym jest bezsporny fakt wykonywania manewru hamowania przez pojazd obwinionego kierowcy począwszy od najpóźniej 63 metra pomiaru. - Wbrew twierdzeniom, iż zapalenie się w sposób ciągły w samochodzie świateł stop nie musi oznaczać hamowania, a lekkie dotknięcie hamulca, nie jest sądowi znana z własnego doświadczenia życiowego możliwość przejechania odległości koło 30-40 metrów z zapalonym światłem stop bez jednoczesnego hamowania – zaznaczył sąd. - Skoro zatem obwiniony hamował, a wideorejestrator przyśpieszał to jest oczywiste, że średnia prędkość radiowozu 93, 9 km/h nie była prędkością obwinionego – dodał. Sąd karny musi być przyjacielem prawdy W uzasadnieniu podkreślono, że ustalenia sprawstwa i winy musi się opierać o bezsporne ustalenia faktyczne. - Doświadczenie życiowe wskazuje, że Emilian P. poruszał się z prędkością wyższą niż administracyjnie dozwolona, skoro został wytypowany na podstawie naocznej obserwacji dokonanej przez załogę radiowozu do pomiaru prędkości. Niemniej jednak powyższe przekonanie nie stanowi dowodu sprawstwa i winy obwinionego. Przeczucie funkcjonariusza policji o tym, iż kierujący przekracza dozwoloną prędkość nie wystarczy w sytuacji, gdy państwo, które reprezentuje nie jest w stanie wyposażyć go w adekwatne dla potrzeb i możliwości technicznych XXI wieku urządzenie, które ustali i zabezpieczy dowód przekroczenia prędkości w sposób, który nie będzie budził wątpliwości – napisano w uzasadnieniu. Na zakończenie sąd zaznaczył, iż jego intencją nie jest wspieranie kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego i łamiących ograniczenia prędkości, niemniej jednak sąd karny „musi być przede wszystkim przyjacielem prawdy i nie może zastępować poczynienia prawdziwych ustaleń faktycznych wiarą w prawidłowość i racjonalność działań innych organów państwa". – To, że określone organy państwa akceptują używanie urządzeń typu Polcam jako urządzenia do mierzenia prędkości pojazdów podczas kontroli ruchu drogowego nie jest samo w sobie ostatecznym dowodem w sprawie o czyn z art. 92 i z dopuszczenia tych urządzeń do użytku nie można wyciągać samoistnego wniosku o prawdziwości ustaleń czynionych przez to urządzenie – stwierdził sąd. Ostatecznie nie znajdując dowodów winy obwinionego, które pozwalałyby na ustalenie, że poruszał się on z prędkością większą niż 50 km/h sąd uniewinnił go od dokonania zarzucanego mu czynu. Wyrok jest nieprawomocny. Policja zapowiada złożenie apelacji. Rejestrowana przez wideorejestrator marki PolCam średnia prędkość jest prędkością radiowozu, a nie pojazdu poddawanego kontroli prędkości – przełomowy wyrok Sądu Rejonowego dniu 6 sierpnia 2016 roku Emilian P. poruszał się swoim BMW po ulicy Krańcowej w Lublinie. W tym samym kierunku poruszał się patrol policji pojazdem wyposażonym w wideorejestrator. Pomiędzy samochodem funkcjonariuszy, a pojazdem Emiliana P. poruszał się pojazd marki Volvo. Prędkość radiowozu wynosiła wówczas 99,1 km/h. W związku ze zmniejszeniem prędkości przez pojazd Volvo na skutek zmiany pasa ruchu, radiowóz zwolnił do prędkości 90,1 km/h. Po opuszczeniu pasa ruchu przez pojazd marki Volvo policjanci włączyli pomiar średniej prędkości pojazdu Emiliana P. W czasie włącznie pomiaru radiowóz poruszał się z prędkością 90,1 km/h. Pomiar prędkości był dokonywany na odcinku ok 100 metrów. W czasie dokonywania pomiaru, najdalej od 63 metra pomiaru, pojazd Emiliana P. zaczął hamować. Wówczas prędkość radiowozu wynosiła 93,2 km/h, zaś na końcu pomiaru 94,4 km/h. W tym czasie pojazd Emiliana P. cały czas hamował. Prędkość średnia radiowozu na objętym pomiarem prędkości odcinku wyniosła 93,9 km/h. Obwiniony nie przyznał się do zarzucanych mu czynów i w ramach obrony podnosił, iż zmierzona przez funkcjonariuszy prędkości jest faktycznie prędkością poruszania się radiowozu, a nie jego samochodu. Sprawa trafiła do sądu, który swoje rozstrzygnięcie uzasadnił w sposób następujący:„W pierwszym rzędzie należy poczynić uwagę natury ogólnej, co do wartości dowodowej wyników pracy urządzenia Polcam wykorzystywanego przez policję w niniejszej sprawie. Jak już Sąd wskazywał urządzenie Polcam dokonuje pomiarów prędkości radiowozu, w którym jest zainstalowane poprzez ustalenie prędkości średniej na odcinku kontrolnym. Stosowanie tego typu urządzenia do pomiarów prędkości dopuszcza § 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dziennik Ustaw z 2014 roku, poz 281).Zważywszy na powyższe stosowanie urządzenia Polcam jest dopuszczalne w świetle przepisów prawa. Niemniej jednak w XXI wieku, przy aktualnym poziomie rozwoju technologicznego, musi zastanawiać wykorzystywanie przez organy państwa do pomiarów prędkości w ruchu drogowym urządzenia, które nie jest w stanie ustalić prędkości pojazdu poddawanego kontroli, a dla ustalenia prędkości tego pojazdu wykorzystuje zawodny i podatny na zakwestionowanie system pomiaru prędkości radiowozu. Instrukcja systemu Polcam wskazuje, iż „przy pomocy elektronicznego, precyzyjnego urządzenia Polcam można dokonać pomiaru prędkości podejrzanego pojazdu”. Powyższe zdanie mogłoby zostać uznane za w pełni prawdziwe jedynie w sytuacji, gdyby podejrzanym pojazdem był radiowóz, w którym urządzenie jest urządzenie Polcam w sposób jednoznaczny wskazuje, iż jest urządzeniem złożonym składającym się z jednostki głównej, pilota zdalnego sterowania, okablowania, monitora oraz z elementów opcjonalnych dobieranych przez użytkownika np. drukarki i kamery. Jednostka centralna jest podłączona bezpośrednio do generatora impulsów odległości w pojeździe i spełnia trzy funkcje podstawowe: pomiaru przebytej drogi, pomiaru czasu i wyliczenia średniej prędkości. Metodologia przyjęta dla obliczenia prędkości sprowadza się do wyliczenia przebytej drogi w oparciu o bieg kół pojazdu w zmierzonym przez urządzenie czasie. Z konstrukcji urządzenia wynika również bezspornie, iż kamera i rejestrowany przez nią obraz służą wyłącznie dla dokumentowania sytuacji na drodze, w szczególności zabezpieczają procesowo wizerunek pojazdu, którego kierujący miał się dopuścić wykroczenia drogowego, w tym polegającego na przekroczeniu prędkości. Z opcjonalnego charakteru kamery wynika również fakt, iż jednostka centralna komputera w zakresie w jakim dokonuje operacji matematycznej wyliczenia prędkości średniej na podstawie impulsów informujących ją o obrotach kół radiowozu pracuje w sposób całkowicie niezależny od rejestrowanego wówczas materiału wideo(skoro jego rejestracja nie jest niezbędna dla funkcjonowania jednostki centralnej) a zapis wideo nie ma odniesienia metrologicznego. Sprzężenie kamery i jednostki centralnej ma miejsce jedynie w zakresie rejestrowania klatek (wskaźnik F w prawym górnym rogu monitora).Powyższa okoliczność ma istotne znaczenia dla ustalenia przydatności dowodowej nagrania wideo. Poruszając się na płaszczyźnie całkowicie teoretycznej, która nie może znaleźć odzwierciedlenia w realiach kontroli ruchu drogowego, urządzenie Polcam może wskazać na prędkość pojazdu, którego kierujący dopuszcza się przekroczenia prędkości w sytuacji, gdy pomiędzy pojazdem sprawcy wykroczenia a pojazdem z urządzeniem Polcam zachowana jest stała odległość. Wedle instrukcji (k. 83) operator urządzenia Polcam winien uruchomić przycisk rozpoczęcia pomiaru prędkości w momencie kiedy samochód policyjny i sprawdzany jadą w stałej odległości od siebie (co prawda instrukcja nie wskazuje jak określa się stałość odległości pomiędzy pojazdami w momencie już rozpoczęcia pomiaru) i zakończyć pomiar znajdując się w tej samej odległości od pojazd sprawdzanego jak przy rozpoczęciu urządzenia twierdzi, iż dla prawidłowości pomiaru nie jest niezbędne zachowanie stałej odległości w toku pomiaru. Zgodnie z instrukcją na rzetelność pomiaru mają również wpływ – waga pojazdu, stan ogumienia, które winny korespondować ze stanem z momentu kalibracji. Jak już wskazywał Sąd brak jest w istocie możliwości zachowania warunków wskazanych w instrukcji w realiach ruchu się do przedmiotowej sprawy zabezpieczony materiał dowodowy w sposób jasny wskazuje, że operator wideorejestratora nie zdołał zachować wymagań przewidywanych przez instrukcję. Pomiędzy wielkością pojazdu marki BMW na początku i na końcu pomiaru istnieje różnica wielkości około 3 mm. Jakkolwiek w liczbach bezwzględnych różnica wydaje się minimalna to należy pamiętać, iż dotyczy to pojazdu policyjnego poruszającego się na odległości 100 metrów z prędkością blisko 100 km/h. Jednocześnie nie sposób nie zauważyć, iż zarejestrowana prędkość radiowozu w toku pomiaru zwiększała się, a przed rozpoczęciem pomiaru sytuacja w ruchu drogowym nie sprzyjała ustaleniu niezwłocznie stałej odległości, skoro radiowóz poruszał się z prędkości 99,1 km/h następnie musiał zwolnić i następnie znowu przyśpieszał. Jednocześnie przy takim sposobie poruszania się radiowozu istotnym jest bezsporny fakt wykonywania manewru hamowania przez pojazd obwinionego począwszy od najpóźniej 63 metra pomiaru (manewr ten mógł być wykonywany już parę metrów wcześniej z uwagi na system zapisu odległości pomiarowej – brak zmiany wskaźnika co każdy metr). Wbrew twierdzeniom, iż zapalenie się w sposób ciągły w samochodzie świateł stop nie musi oznaczać hamowania, a lekkie dotknięcie hamulca, nie jest sądowi znana z własnego doświadczenia życiowego możliwość przejechania odległości koło 30-40 metrów z zapalonym światłem stop bez jednoczesnego hamowania. Skoro zatem obwiniony hamował, a wideorejestrator przyśpieszał to jest oczywiste, że średnia prędkość radiowozu 93, 9 km/h nie była prędkością powyższego opracowanie materiału wideo przez biegłą instytucję miało zweryfikować wskazania urządzenia Polcam i doprowadzić do ustalenia rzeczywistej prędkości pojazdu obwinionego. Formalnie rzecz biorąc metoda wskazana przez biegłą instytucję w sposób jasny umożliwiała ustalenie prędkości obwinionego, przy czym nakazywała ustalenie tej prędkości przy założeniach najbardziej korzystnych dla obwinionego, co w wersjach alternatywnych w opinii uzupełniającej biegła instytucja uczyniła. Biegła instytucja dla ustalenia prędkości średniej pojazdu BMW musiał czynić wyliczenia w odniesieniu do odcinka drogi nie pokrywającego się w pełni z dowodowym odcinkiem po którym poruszał się radiowóz. Niezbędnym było ustalenie punktów odniesienia– przejścia dla pieszych, w stosunku do których można było podjąć próbę ustalenia położenia pojazdu. Precyzyjnie tego położenia nie da się ustalić zważywszy na perspektywę nagrania. Co więcej słuszne były w tym zakresie uwagi obrońcy, iż przyjęcie takowych punktów charakterystycznych opiera się na założeniu wynikającym z fotografii tradycyjnej – iż na zdjęciu znajduje się uwieczniony stały element w danej jednostce czasu. Natomiast nagrania cyfrowe nie są wierną reprodukcją stałego stanu rzeczy w danej chwili. Wadliwość takiego założenia potwierdza również dowodowe można zapominać, iż tuż przed osiągnięciem punktu początkowego przyjętego przez biegłych doszło do zmiany położenia pojazdu na nagraniu (wskaźnik numer 6 według numeracji instrukcji zmienia się na stały dopiero od klatki 533 wcześniej systematycznie rosnąc). Stąd też wnioskowanie o istnieniu obiektywnego, stałego, początkowego punktu odniesienia jest wątpliwe. Oglądając jako zapis ciągły nagranie wideo należy stwierdzić, iż jest to nagranie całościowe obejmujące zapis interwencji drogowej z udziałem wideorejestratora. Stąd też biegła instytucja dokonała analizy poklatkowej. Niemniej jednak umknął biegłym w opinii pisemnej istotny fakt, który w istocie zakwestionował nie tylko wynik ich obliczeń, ale samą metodologię. System działania kamery wideo i zapisu klatek przez urządzenie jednostki centralnej nie jest jednolity. Zapis w momencie, gdy nie jest dokonywany pomiar prędkości, wykonywany jest co drugą klatkę (klatki od 489 do 541) przed przystąpieniem do wykonywania pomiaru urządzenie dokonało zapisu 3 klatek o takim samym numerze (542) następnie rozpoczynając rejestrację drogi przebytej i czasu od punktu zero rejestrowało dwie klatki o numerach 543 i 545 (a zatem co dwie) aby następnie przejść do systemu rejestracji każdej klatki od 548 klatki, przy czym wedle ewidencji czasu trwania pomiaru prędkości (lewy dolny róg monitora) w pierwszej decysekundzie pomiaru prędkości zapisano 3 klatki, w drugiej decysekundzie pomiaru 1 klatkę, w trzeciej decysekundzie pomiaru 3 klatki, w czwartej decysekundzie 2 klatki, w piątej decysekundzie pomiaru 3 związku z powyższym założenie wyjściowe biegłych, które zostało ujęte we wzór matematyczny o możliwości wykorzystania danych zawartych w przedmiotowym nagraniu dla ustalenia prędkości pojazdu obwinionego jest również wadliwy z przyczyn metodologicznych (vide opinia ustna uzupełniająca k. 201).Nie można przyjąć jako prawidłowej decyzji biegłych o ustaleniu za pomocą zegara czasu urządzenia (lewy górny róg ekranu) ustalenia stałej wartości upływu czasu pomiędzy klatkami na 0,04 sekundy, skoro jednostka centralna urządzenia wskazuje, że w jednej decysekundzie (0,1 sekundy) może zostać zapisana różna ilość klatek nagrania pomimo rejestrowania kolejno następujących wedle numeracji urządzenia po sobie klatek. Reasumując opinia biegłych była wadliwa z dwóch względów. Po pierwsze z uwagi na arbitralność przyjęcia punktów granicznych uwzględnionych przy obliczeniach przez biegłych i po drugie z uwagi na nieuwzględnienie specyfiki działania urządzenia i przyjęte założenia, które w świetle danych zawartych w zapisie dowodowym nie mogły zostać potwierdzone. W toku postępowania nie udało się ustalić prędkości, z którą poruszał się należy, że ustalenia sprawstwa i winy musi się opierać o bezsporne ustalenia faktyczne. Doświadczenie życiowe wskazuje, że w dniu 6 sierpnia 2016 roku Ernest P. poruszał się z prędkością wyższą niż administracyjnie dozwolona, skoro został wytypowany na podstawie naocznej obserwacji dokonanej przez załogę radiowozu do pomiaru prędkości. Niemniej jednak powyższe przekonanie nie stanowi dowodu sprawstwa i winy obwinionego. Przeczucie funkcjonariusza policji o tym, iż kierujący przekracza dozwoloną prędkość nie wystarczy w sytuacji, gdy państwo, które reprezentuje nie jest w stanie wyposażyć go w adekwatne dla potrzeb i możliwości technicznych XXI wieku urządzenie, które ustali i zabezpieczy dowód przekroczenia prędkości w sposób, który nie będzie budził jest intencją Sądu wspieranie kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego i łamiących ograniczenia prędkości, niemniej jednak Sąd karny musi być przede wszystkim przyjacielem prawdy i nie może zastępować poczynienia prawdziwych ustaleń faktycznych wiarą w prawidłowość i racjonalność działań innych organów państwa. To, że określone organy państwa akceptują używanie urządzeń typu Polcam jako urządzenia do mierzenia prędkości pojazdów podczas kontroli ruchu drogowego nie jest samo w sobie ostatecznym dowodem w sprawie o czyn z art. 92 i z dopuszczenia tych urządzeń do użytku nie można wyciągać samoistnego wniosku o prawdziwości ustaleń czynionych przez to urządzenie. Nie znajdując dowodów winy obwinionego, które pozwalałyby na ustalenie, że poruszał się on z prędkością większą niż 50 km/h Sąd uniewinnił go od dokonania zarzucanego mu czynu. Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w wyroku.”Wyrok nie jest Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 28 listopada 2017 r., sygn. akt III W 1540/17Źródło: Reading Wymagania, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowy zakres badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych. ROZPORZĄDZENIE MINISTRA GOSPODARKI1) z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych2) Na podstawie art. 9a ustawy z dnia 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441, z późn. zarządza się, co następuje: ______1) Minister Gospodarki kieruje działem administracji rządowej - gospodarka, na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 lipca 2006 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Gospodarki (Dz. U. Nr 131, poz. 909 oraz z 2007 r. Nr 135, poz. 954). 2) Niniejsze rozporządzenie zostało notyfikowane Komisji Europejskiej w dniu 1 sierpnia 2007 r., pod numerem 2007/0448/PL, zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597), które wdraża dyrektywę 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (Dz. Urz. WE L 204 z z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 20, str. 337). 3) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 163, poz. 1362 i Nr 180, poz. 1494, z 2006 r. Nr 170, poz. 1217 i Nr 249, poz. 1834 oraz z 2007 r. Nr 176, poz. 1238. Zmiany w prawie Grupy VAT mogą być interesujące, ale przepisy trzeba poprawić Od stycznia przyszłego roku firmy będą mogły zakładać grupy VAT i wspólnie rozliczać podatek. W piątek kończą się konsultacje tego rozwiązania. Eksperci widzą w nim wiele zalet, jednak niektóre kwestie wymagają poprawek. Bez nich korzyści z funkcjonowania w grupach VAT pozostają tylko w teorii. Ocieplanie domów - premier zachęca, korzyść podatkowa topnieje Do ocieplania domów przed zimą zachęcają nie tylko niedawne słowa premiera, ale też podatkowa ulga modernizacyjna. Niestety, realnie topnieje ona z miesiąca na miesiąc, bo jej kwota - 53 tys. zł - nie zmieniła się od 2019 roku. W tym czasie ceny materiałów i usług budowlanych poszły w górę o kilkadziesiąt procent. Jednak o jej waloryzacji na razie nie ma mowy. Jolanta Ojczyk Dziecko może zarobić więcej, rodzic nie straci prawa do ulgi prorodzinnej Lipcowe zmiany w Polskim Ładzie podniosły znacząco limit przychodów dziecka, po przekroczeniu którego rodzice tracą prawo do ulgi prorodzinnej. Zarobki pociechy wcześniej nie mogły przekroczyć 3089 złotych rocznie. Obecny limit jest znacznie wyższy. Co najważniejsze, można go stosować wstecznie, już od stycznia 2022 roku. Zmiana jest reakcją Ministerstwa Finansów na publikację Krzysztof Koślicki Do końca września czas na złożenie sprawozdania finansowego do KRS Z końcem września upływa termin na zatwierdzenie sprawozdania finansowego większości podmiotów, których dotyczy obowiązek jego sporządzenia. Ma to również znaczenie w kontekście obowiązku złożenia sprawozdania do KRS. Warto o tym pamiętać, ponieważ niezłożenie sprawozdania może skutkować odpowiedzialnością karną. Więcej na ten temat w Legal Alert. Grzegorz Keler Korzystanie z e-Urzędu Skarbowego już po nowemu W czwartek, 7 lipca, wchodzi w życie rozporządzenie ministra finansów w sprawie korzystania z e-Urzędu Skarbowego. Zmienia ono zasady dostępu do systemu. Logowanie i uwierzytelnianie użytkowników będzie się teraz odbywało według nowych zasad. Więcej spraw będzie można załatwić za pomocą pism generowanych automatycznie. Krzysztof Koślicki Переклади на українську Przetłumacz na polski Metryka aktu Identyfikator: Rodzaj: Rozporządzenie Tytuł: Wymagania, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowy zakres badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych. Data aktu: 09/11/2007 Data ogłoszenia: 03/12/2007 Data wejścia w życie: 18/12/2007 Sąd w Lublinie uniewinnił kierowcę, który został nagrany przez wideorejestrator i ukarany za przekroczenie prędkości. Działanie systemów mierzących prędkość w radiowozach jest szeroko krytykowane za sprawą nieprecyzyjnych wyników i pomiarów „na oko”. Ograniczenia prędkości w teorii mają zapewniać bezpieczeństwo na drodze. Policja ma dbać o to, by prawo było przestrzegane. W praktyce sens wielu ograniczeń prędkości jest dyskusyjny. Na polskich drogach można zauważyć dwie skrajności – jedni kierowcy znacznie przekraczają prędkość, drudzy jadą za wolno. Zbyt wolna jazda też stwarza zagrożenie. Zamiast straszyć kierowców wysokimi mandatami, policja powinna edukować i przekonywać obywateli do zmiany stylu jazdy i nawyków za kierownicą. Wystarczy zapytać kierowców, co sądzą o działaniach polskiej drogówki na drodze - gwarantuję, że odpowiedzi w większości nie będą pozytywne. Ostatnio najwięcej kontrowersji budzi sposób używania wideorejestratorów w radiowozach. Czy aktualnie używane przez policjantów urządzenia Videorapid oraz PolCam gwarantują precyzyjny pomiar? Nieprecyzyjne pomiary Niedawny wyrok Sądu Rejonowego Lublin-Zachód wskazuje, że system pomiaru prędkości w radiowozach PolCam działa nieprawidłowo i jest podatny na zakwestionowania. Sprawa dotyczy kierowcy BMW z Lublina, który w sierpniu 2016 roku został ukarany mandatem za przekroczenie dozwolonej prędkości o 43 km/h. Największe wątpliwości budzi fakt, że radiowóz nie zachował równego odstępu od mierzonego pojazdu, który musi być taki sam od początku pomiaru, aż do końca pomiaru. Policjanci jednak podczas pomiaru zbliżali się do BMW, którego mierzyli prędkość. Jak czytamy w uzasadnieniu sądu: „Począwszy od najpóźniej 63 metra pomiaru E. P. hamował. Wówczas prędkość radiowozu wynosiła 93, 2 km/h. Na setnym metrze pomiaru prędkość radiowozu wynosiła 94,4 km/h a pojazd B w dalszym ciągu w sposób ciągły hamował. Na zakończenie pomiaru pojazd B. znajdował się na łuku drogi. Prędkość średnia radiowozu na pomiarowym odcinku 100 metrów wynosiła 93, 9 km/h. Po zakończeniu pomiaru kontrolnego radiowóz w dalszym ciągu przyśpieszał” Kierowca BMW po zatrzymaniu przez policję nie przyznał się do winy. Twierdził, że zarejestrowana prędkość nie jest prędkością jego samochodu. Sprawa trafiła do Sądu Rejonowego w Lublinie, a ten przyznał rację kierowcy. Uznano, że materiał dostarczony przez policję pokazuje jedynie prędkość radiowozu, a nie zarejestrowanego na wideo pojazdu obwinionego. „Urządzenie P. może wskazać na prędkość pojazdu, którego kierujący dopuszcza się przekroczenia prędkości w sytuacji, gdy pomiędzy pojazdem sprawcy wykroczenia a pojazdem z urządzeniem P. zachowana jest stała odległość” – dodaje sąd. Według wyroku, nawet dowód z opinii biegłej instytucji nie pozwolił na ustalenie prędkości kierowcy BMW. Kierowca uniewinniony Jak wyjaśnił Sąd, stosowanie tego typu urządzeń do pomiarów prędkości dopuszcza § 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym. Lubelski sąd jednak dodał, że w „XXI wieku, przy aktualnym poziomie rozwoju technologicznego, musi zastanawiać wykorzystywanie przez organy państwa do pomiarów prędkości w ruchu drogowym urządzenia, które nie jest w stanie ustalić prędkości pojazdu poddawanego kontroli, a dla ustalenia prędkości tego pojazdu wykorzystuje zawodny i podatny na zakwestionowanie system pomiaru prędkości radiowozu”. Sąd ostatecznie uniewinnił kierowcę BMW. Wyrok jest nieprawomocny, a policja zapowiada złożenie apelacji. Pomiar na oko Sprawę nieprecyzyjnych wyników pomiaru prędkości głośno komentowano rok temu, gdy do policyjnej floty dołączyło 140 nowych nieoznakowanych modeli BMW 330i xDrive. Nie są akurat wyposażone w urządzenia PolCam, ale w Videorapid 2A polskiej firmy Zurad. Zdaniem posłów partii Kukiz’15, wideorejestratory nie spełniają warunków rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym. W interpelacji do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji posłowie piszą „Jedynie pomiar bezpośredni prędkości radiowozu – zachowaniem stałej odległości między pojazdami nagrywającym i nagrywanym - może przełożyć się na prawidłowe oszacowanie na drodze pomiaru pośredniego, prędkości pojazdu kontrolowanego. Jednakże w praktyce wypełnienie tego niezbędnego warunku dla prawidłowego przeprowadzenia szacunku jest niemożliwe do realizacji, ponieważ opiera się ona wyłącznie na ocenie wzrokowej odległości pomiędzy pojazdami przez funkcjonariusza Policji. Najczęściej radiowóz rozpoczyna nagrywanie i pomiar pośredni pojazdu kontrolowanego znajdując się w odległości 250-400 metrów za pojazdem kontrolowanym i w tej sytuacji nie ma realnej możliwości utrzymywania stałej odległości między pojazdami na podstawie wyłącznie oceny wzrokowej, a żadne urządzenia typu dalmierz lub aktywny tempomat czy radar nie kontrolują odległości pomiędzy pojazdami. Ocena stałej odległości odbywa się wyłącznie „na oko” i jest oparta na szacunku i subiektywnej ocenie funkcjonariusza, lecz z rzeczywistym wypełnianiem niezbędnego warunku pomiaru pośredniego nie ma nic wspólnego”. Podobną sytuację miał słynny kierowca rajdowy Krzysztof Hołowczyc, który w 2015 roku został zatrzymany za przekroczenie prędkości na drodze krajowej nr 7 pomiędzy Olsztynem a Warszawą. Według policji, kierowca rajdowy swoim Nissanem GT-R przekroczył dopuszczalną prędkość o 114 km/h i jechał 204 km/h. Rajdowiec nie przyjął wtedy mandatu w wysokości 500 zł i 10 punktów karnych, a sprawa została skierowana do sądu. Biegły ustalił, że rzeczywista prędkość Krzysztofa Hołowczyca wynosiła 161 km/h - przekroczył prędkość o 71 km/h, a nie o 114 km/h. Ostatnio sytuacja się powtórzyła. Hołowczyc, według policji, przekroczył prędkość terenie zabudowanym o 114 km/h. Skutkowało to natychmiastowym zatrzymaniem prawa jazdy. Podobnie jak wcześniej, kierowca odmówił przyjęcia mandatu. Sprawę na jednym z portali społecznościowych skomentował następująco: „To kolejny przykład, jak ta nieprecyzyjna, obarczona wieloma wadami metoda policyjnego pomiaru prędkości, którą łatwo zafałszować choćby naciskając w trakcie pomiaru nawet na kilka sekund pedał gazu w radiowozie, może wywołać dotkliwe sankcje, szczególnie dla kogoś takiego jak ja, kto bez samochodu nie istnieje”. Iskra-1 niezgodna z prawem Argumentem MSWiA przemawiającym za urządzeniami PolCam są badania i zatwierdzenia tego typu urządzeń przez Główny Urząd Miar. Świadectwo legalizacji jest ważne przez 13 miesięcy. Przypominamy o mierniku prędkości Iskra-1, który pomimo niespełniania wymogów ministerstwa, bez problemu dostawał od GUM legalizację. Miernik miał problemy z mierzeniem prędkości więcej niż jednego pojazdu. Z uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w Kozienicach z 2014 r. wynika, że Iskra-1 nie spełnia warunków przewidzianych w rozporządzeniu Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, bowiem nie umożliwia identyfikacji pojazdu, którego prędkość była mierzona. Ponadto, np. bliskość nadajników GSM lub linii wysokiego napięcia zakłócały pracę tego urządzenia. W ubiegłorocznym raporcie NIK o polskiej administracji miar możemy przeczytać, że w 2016 roku sprawdzono zaledwie 14 mierników, czyli tylko 0,6 proc. używanych wtedy urządzeń. Iskrę-1 wycofano ze służby policji dopiero rok temu. Sukcesywnie stare Iskry-1, Rapidy 1A, Rapidy 2-Ka były zastępowane nowszymi, laserowymi miernikami prędkości – z nimi też są problemy. Okazuje się, że znów chodzi o niedokładność pomiaru. Funkcjonariusz może nie mieć pewności, nawet jeśli robi to zgodnie z instrukcją urządzenia, że namierza inny pojazd niż chce. Tak stwierdził Sąd Rejonowy w Zamościu: „funkcjonariusze Policji obsługując przyrząd mogą nie mieć świadomości co do tego, że w rzeczywistości namierzają inny pojazd niż ten, na który wskazuje punkt celowniczy w wizjerze”. Najpopularniejszy radar laserowy to Ultralytre LTI 20-20 100LR. Inne modele używane przez policję i Główny Inspektorat Ruchu Drogowego: LTI 20/20 TruCam, Cobra 12PASM XRS934. Jak pokazuje przykład z Lublina, warto zawalczyć o swoje praca przed sądem. Źródło: 1. 2.

urządzenie do pomiaru prędkości pojazdów